Deze zaterdag stond de GTC rally weer eens op de agenda. De laatste keer was 2019. Het verkennen van de vier proeven ging soepel. Het aantal deelnemers wat we op de proeven tegen kwamen, was in totaal op één hand te tellen. Het is voor Marieke altijd de kunst een verkenschema te maken wat afwijkt van wat het gros van de deelnemers waarschijnlijk aanhoud. Geen auto’s voor je is zoveel fijner; het vrije zicht en je eigen tempo kunnen blijven rijden.
Terug op de service begon het zweet weer van ons lijf te lopen; een poging van het lichaam om af te koelen. We hebben wel vaker op heel warme dagen rally gereden, maar vandaag was anders. De wind die er was, was ook heel warm. Gewoon extra water mee in de auto en gaan; geen probleem.
De eerste proef begon met veel vertraging na een crash, maar gelukkig werd er herstart. Het eerste boucle ging niet denderend, soms te dwars, dat kost veel tijd met deze auto. Met het verstrijken van de km’s ging het de goede kant weer op.
Ergens halverwege kregen we kort een rood acculampje. Dat wekte wel argwaan, maar de auto had het ook heet, dus we hoopte dat dat alles was. Voor proef 4 kwam het acculampje terug en ging niet meer weg. Toen wisten we hoe laat het was. De dynamo was waarschijnlijk versleten en laadde de accu niet meer op.
Op dat moment was het duimen dat we nog genoeg stroom hadden om de service te bereiken. De auto ging al snel langzamer en langzamer. Halverwege de proef hebben we de auto een zijstraat moeten insturen zodat we in elk geval veilig van de proef af stonden.
Marieke had Google Maps met de ingetekende proeven er al op de proef bij gehaald toen de auto langzamer begon te gaan om te kijken waar wijsheid was om eraf te gaan. Dan gaat het toch opeens heel snel van kwaad tot erger en waren we genoodzaakt een zijstraat in te gaan waar ons serviceteam niet van buiten bij kon om ons op te halen.
De jongens hadden al snel een nieuwe dynamo geregeld en Sander stond klaar om de proef op te gaan wanneer deze stil zou vallen om ons van de proef af te slepen. Goede raad was duur. Vanwege de grote vertraging die op proef 1 al was ontstaan zagen we de bui al hangen dat we tot het einde van de rally in die zijstraat moesten blijven wachten. We konden geen kant op; aan beide kanten ingesloten en we begrepen van de officials dat de verwachting van de proevenchef inderdaad was dat er geen gat zou komen. Dat kon wel eens 2 uur s’nachts worden. Dat was in ons hoofd geen optie.
We hadden in die zijstraat één huis waar auto’s en mensen waren. Daar gevraagd of we een poosje de auto mochten opladen via startkabels. Als dat zou lukken, dan konden we op eigen kracht de proef weer op. Dat was onze enige kans om daar weg te komen. Gelukkig was dat geen probleem! De buren in de andere straat hadden startkabels, samen lukte het allemaal weer!
Na 2 glazen koud water en een kwartiertje laden, hebben we helm weer opgezet en startte de auto weer enthousiast. Wat waren wij gelukkig.
Eén minuut later stonden we op het volgende erf stil. Met een motorkap tegen de voorruit. We zeiden weinig tegen elkaar. We wisten wel hoe laat het was, dus iets zeggen had geen zin. Motorkap dicht en verder. Van die proef af. Teleurstelling. Herstarten zat er nu niet meer in. De ruit was teveel beschadigd. Op de weg naar de service kon Marieke wel janken. Ze zei tegen Bas: “Nu ben ik wel chagrijnig.” “Ik ook”, zei Bas. Dat hielp al weer om het te laten zakken. Een broertje en een zusje hebben niet veel woorden nodig. Terug op de service was er nog een halve rijsttafel over. Daar zijn we eerst maar achter gaan zitten. Verslagen en hongerig.
Al snel stonden de servicemonteurs van Michael Kamper bij ons. Of ze de deur konden lenen, die ging niet meer open na tik tegen een boom. Dat was prima natuurlijk. Zo voelde het toch nog een beetje nuttig dat we er waren die dag… De deur heeft de finish wel gehaald.
Dankjewel Carlo, Cindy, Jan, Jesper, Sander, Sharon dat jullie in de startblokken stonden om ons weer op weg te helpen. Sorry dat jullie niet hebben kunnen sleutelen!
Na de Twente Rally hebben we de kop van de motor weer opnieuw opgebouwd. Sulingen was de eerste wedstrijd op de 130i kalender dit jaar. Deze wedstrijd was voor ons al weer een aantal jaar geleden en op snelheid over het IVG Gelande terrein is altijd leuk.
Met enige spanning reisde we richting Duitsland. Na alle tegenslag hadden we het echt nodig dat de auto nu top zou zijn.
Op de vrijdagavond starten we de wedstrijd meteen op IVG Gelande. Helaas reden we al snel een wiel stuk. Er bleek een betonplaat omhoog te zijn gekomen. Daar reden we vol over. Op een veilige plek de auto langs de kant gezet om te wisselen. Helaas begon het hard te regenen en het wisselen zat ook tegen. Met al het vocht in de auto besloegen de ruiten ook nog eens. Het eerste stuk was het zicht belabberd. Zonder kleerscheuren bij de finish van de proef gekomen.
Door naar de industrieproef. Daar reden we een slechte tijd. De weg was spekglad en Bas moest nog wennen hoe de auto reageerde. We hebben al met al nog maar weinig kilometers met deze auto gereden en met veel tijd er tussen. Bas moest het gevoel met de auto nog opbouwen.
De tweede keer over IVG Gelande werd helaas gecancelled. Al met al gingen we toch met een goed gevoel naar bed. De motor was goed en we reden nog. Dat was het allerbelangrijkst.
In de ochtend begonnen we met een buitenproef. Daar verloren we nog tijd, veel te dwars, maar toen was IVG Gelande weer aan de beurt. Nu de moeilijkste en langste van de twee proeven daar. Goed doorgekomen, weinig foutjes. Over de finish bleken we opeens de eerste tijd in de cup te hebben. 14 seconden voor op Frank Gerritsen Mulkes en 22 seconden voor op Michael Kamper en Maurice Kuijstermans. Dat was een verrassing!
De volgende buitenproef kwamen we nu met z'n vieren in dezelfde seconde over de finish. Dat was ook een echte verrassing, want we missen nog de ervaring met de auto om op de grens te rijden, vooral op de snelle stukken. Deze auto heeft zoveel meer grip en je kan zo laat remmen. Dat is nog opbouwen voor ons. Ten opzichte van de anderen hebben we wel relatief veel ervaring in het buitenland. Daar konden we ons gebrek aan 130i ervaring voor een deel mee compenseren.
Hank en Joep startte achteraan in het deelnemersveld. Zij gingen zelfs nog 3 seconden onder onze tijden door op deze buitenproef. Dat belooft wat in de 130i Challenge! De strijd is er nu met meer auto's!
De rest van de proeven hielden we de aansluiting. Zo hadden we een geweldig mooie tweede dag. De auto deed het super. Met één woord genieten. En zoveel voldoening dat na alle tegenslag de auto nu 100% competitief is!
Carlo, Cindy, Jan, Jesper, Sander en Sharon, dankjulliewel dat jullie weer met ons meereisden en bedankt voor het klaarstaan. Zonder een goed serviceteam ben je nergens in deze sport! Fijn dat we het E30 gevoel van de laatste jaren weer terug hadden deze rally: relaxt!
